توکن‌ها شبکه‌ی نئو

نئو (NEO)

تفاوت کوین و توکن ارز دیجیتال چیست؟

کاربران در بدو ورود به دنیای کریپتوکارنسی و بلاک چین، در درک دو مفهوم کوین و توکن با مشکل مواجه می‌شوند. عدم شناخت درست تفاوت کوین و توکن سبب شده بسیاری، آن‌ها را به جای یکدیگر به کار برده و در عین حال نسبت به اشتباه خود بی‌خبر باشند. برخی دیگر به طور کلی، هر ارز مجازی را با نام Coin یا Token خطاب می‌کنند!با این حال، تفاوت‌هایی بسیار مهم بین توکن های رمزنگاری شده و سکه های رمزنگاری شده وجود دارد.

سکه یا کوین ارز دیجیتال چیست؟

منظور از یک کوین دیجیتالی، یک نوع دارایی بومی (نیتیو – Native) در بلاک چین خود است. به عنوان نمونه بیت کوین، لایت کوین و اتریوم را در نظر بگیرید. این اشکال مجازی از سرمایه، در بلاک چین منحصربه‌فرد خود وجود دارند؛ بیت کوین، لایت کوین و اتریوم به ترتیب روی بلاک چین‌هایی جداگانه با همین نام کار می‌کنند.

با استفاده از سکه دیجیتال تمام افراد قادر به ایجاد تراکنش و انجام معامله با یکدیگر خواهند بود. در اینجا، خبری از انتقال کوین های فیزیکی بین ارسال‌کننده و دریافت‌کننده نیست. تمامی سکه ها در قالب یک سری دیتا روی دیتابیسی بزرگ ذخیره شده و وجود فیزیکی و خارجی ندارند. در دنیای کریپتوکارنسی، دیتابیس را با نام بلاک چین یا دفتر کل خطاب می‌کنند. این پایگاه داده کلیه معاملات را ردیابی کرده و توسط رایانه‌هایی قرار گرفته در سراسر دنیا، بررسی و تایید می‌شود.

این نوع دارایی را می‌توان شبیه به پول و ارز واقعی در زندگی روزمره خرج کرد (اگر فروشنده کالا یا ارائه‌دهنده سرویس، آن‌ها را قبول کند). در بسیاری از کشورها و مناطق دنیا، بیت کوین یا اتریوم داخل والت ارز دیجیتال خود را می‌توان کاملا شبیه به اسکناس‌های داخل کیف پول چرمی یا حساب بانکی دانست.

یک تفاوت کوین و توکن این است که سکه هدف دیگری به جز خرج شدن شبیه به پول عادی، ندارد. موارد استفاده از آن‌ها را در ادامه بررسی می‌کنیم:

انتقال وجه (انتقال سریع پول مخصوص حین انتقالات بین‌المللی)

ذخیره ارزش (نگهداری با هدف در امان ماندن از تورم و امید به افزایش آتی قیمت)

به عنوان یک واحد حساب‌رسی (قیمت‌گذاری کالاها یا خدمات بر اساس آن‌ها)

برای درک بهتر این موارد، خرید بیت کوین و سپس کاربرد‌های زیر با استفاده از آن را در نظر بگیرید:

می‌توان از بیت کوین برای خرید انواع کالا یا دریافت سرویس‌های مختلف بر بستر اینترنت استفاده کرد. فروشگاه‌های فیزیکی زیادی در سراسر دنیا نیز از این سکه دیجیتالی پشتیبانی می‌کنند.
بدون رخ دادن اتفاقی خاص، امکان ذخیره‌ کردن بلند مدت بیت کوین فراهم است. همواره قادر به تبدیل کردن این کوین به وجه رایج مورد استفاده در کشور خود یا سایر ارزهای دیجیتال خواهید بود.

یکی از مهم‌ترین تفاوت های کوین و توکن عدم کاربرد سکه خارج از موارد بالا است. بیت کوین به عنوان نخستین و مهمترین رمز ارز دنیا را نمی‌توان برای به دست آوردن تعداد واحد‌هایی بیشتر در حسابی خاص ذخیره کرد. همچنین استفاده از یک اپلیکیشن، در گرو داشتن آن نیست. تنها کاربرد، استفاده به عنوان پول شبیه به طلا یا هر نوع دارایی دیگر است.

با این حال، مقایسه توکن و سکه نشان داد برخی کوین ها نظیر اتریوم، نئو و توکن‌ها شبکه‌ی نئو دش، یک سری ویژگی‌های اضافی ارائه کرده و خارج از شکل دیجیتالی پول نیز کاربرد دارند. در ادامه به برخی از آن‌ها اشاره می‌کنیم:

اتر (ETH) برای پرداخت کارمزد تراکنش‌ها در شبکه اتریوم کاربرد دارد. می‌توان روی شبکه اتریوم توکن های جدید ایجاد کرد، اما اتر همچنان برای ارسال یک توکن ضروری است. دستمزد و پاداش استخراج‌کنندگان (کامپیوترهای تاییدکننده تراکنش‌ها در شبکه اتریوم) با اتر پرداخت می‌شود.

نئو (NEO) را می‌توان برای به دست آوردن سود، طی مدت زمانی مشخص در یک کیف پول یا حساب کاربری خاص قفل کرد. شبیه به مورد قبلی، روی شبکه نئو نیز امکان ایجاد توکن فراهم است. حین ارسال یک توکن روی شبکه نئو، باید از طریق این سکه (NEO) کارمزد را بپردازید.

افرادی که تعداد مشخصی کوین دش (DASH) در اختیار دارند، در تصمیم‌گیری‌های مربوط به توسعه و اعمال تغییر برای بهبود شبکه این ارز دخالت داده خواهند شد. بعد از مطرح شدن یک پیشنهاد، افراد دارنده تعداد کافی از سکه نام برده، درباره تایید یا رد پیشنهاد نظر می‌دهند.

توکن ارز دیجیتال چیست؟

ممکن است تمامی اشکال دیجیتال دارایی را ارز دیجیتال، رمز ارز یا مخصوصا سکه (کوین) خطاب کنید، اما از نظر مفهوم، این کار درست نیست. تفاوت مهمی بیت کوین و توکن وجود دارد.
توکن ‌ها فاقد بلاک چین مستقل بوده و روی بلاک چین‌های موجود ایجاد می‌شوند. به لطف ایجاد و تسهیل قراردادهای هوشمند، اکنون معروف‌ترین و پرکاربردترین بلاک چین به منظور خلق توکن های جدید بر بستر آن، اتریوم محسوب می‌شود. موارد ساخته شده روی بلاک چین اتریوم را با عنوان توکن های ERC-20 می‌شناسند. به عنوان نمونه‌ای دیگر می‌توان به نام NEP-5 برای توکن های متولد شده بر بستر بلاک چین نئو اشاره کرد. در هر یک از این پلتفرم‌ها، افراد قادر به ایجاد یک Token سفارشی برای خود خواهند بود.

برای ایجاد یک گزینه جدید، به دانش فنی زیادی احتیاج نیست. البته این کار برای یک فرد تازه وارد و بدون دانش کافی راحت نخواهد بود، اما با داشتن کمی تجربه در زمینه برنامه‌نویسی، زمان زیادی طلب نمی‌کند. البته در این مسیر باید تعدادی سکه بومی مربوط به بلاک چین مورد استفاده را خرج کنید. به عنوان نمونه در صورت انتخاب اتریوم به عنوان بستر ایجاد توکن جدید خود، می‌بایست چند کوین ETH را به منظور درخواست از ماینرها برای اعتبارسنجی تراکنش‌های مربوط به Token تازه، خرج کنید.

تفاوت اهداف کوین و توکن

هدف از خلق بیشتر توکن ها، استفاده در اپلیکیشن‌های غیر متمرکز یا همان دی اپ‌ها بوده است. وقتی توسعه‌دهندگان Tokenهای خود را ایجاد می‌کنند، امکان مشخص کردن تعداد موجود در چرخه و همچنین محل ارسال آن‌ها مهیا است. در اینجا آن‌ها مجبور به پرداخت هزینه‌ای در قالب سکه بومی مربوط به بلاک چین مورد استفاده خواهند بود.

بعد از ایجاد، کاربران به منظور استفاده از ویژگی‌های در نظر گرفته شده برای یک اپلیکیشن خاص، باید از توکن انحصاری مربوط به آن استفاده کنند. به عنوان نمونه می‌توان به توکن Musicoin اشاره کرد که امکان دسترسی به ویژگی‌های پریمیوم پلتفرم Musicoin نظیر تماشای یک موزیک ویدیو را فراهم می‌کند.

بایننس به عنوان بزرگترین صرافی ارز دیجیتال دنیا نیز یک توکن اختصاصی برای خود دارد. مزیت آن، کاهش پنجاه درصدی تراکنش‌های انجام شده با استفاده از توکن BNB در این صرافی در مقایسه با سایر کوین ها و توکن ها است.
اما هدف از ایجاد یک سری Tokenها، کاملا متفاوت است؛ برخی توکن ها برای نمایش یک شیء فیزیکی ایجاد می‌شوند. به عنوان نمونه، تصمیم برای فروش خانه خود از طریق یک قرارداد هوشمند را در نظر بگیرید. به طور واضح، نمی‌توان منزل خود را داخل یک قرارداد هوشمند قرار داد! در اینجا توکنی جدید ایجاد خواهید کرد، توکنی که به عنوان منزل شما (یک شیء) در دنیای مجازی ایفای نقش می‌کند.

توکن‌ها چطور کار می‌کنند؟

توکن ها برای تعامل با اپلیکیشن‌های غیر متمرکز ساخته شده روی بلاک چین‌های مختلف استفاده می‌شوند. به عنوان نمونه‌ای دیگر می‌توان به Civic با توکن CVC اشاره کرد. اپلیکیشن نام برده، هویت‌های رمزنگاری شده روی بلاک چین اتریوم را ردیابی می‌کند. هدف از توسعه، ارائه راهی ارزان‌تر، قابل اعتمادتر و کارآمدتر برای بررسی هویت‌ها بوده است. با بررسی چگونه کارکرد آن بیشتر به تفاوت بین سکه و توکن و نحوه کار یک Token پی خواهید برد .برای رفتن به یک سفر خارجی طی تعطیلاتی چند روزه، در مکان‌های مختلف در طول مسیر مجبور به تایید هویت خود خواهید بود.

مزیت بزرگ ایجاد توکن

بررسی و مقایسه تفاوت کوین و توکن یک مزیت بسیار بزرگ خلق Token جدید را نشان داد. از آن جایی که توسعه‌دهنده یک دی اپ و توکن، مجبور به ایجاد بلاک چین اختصاصی خود نیست، صرفه‌جویی زیادی در زمان و پول خواهد شد. توسعه‌دهندگان در این زمان، در عین بهره بردن از تمام ویژگی‌های امنیتی سکه بومی بلاک چین انتخاب شده، از مزایای ارزهای دیجیتال در اپلیکیشن خود استفاده می‌کنند.

پول و زمان تنها چیزی نیست که با ایجاد توکن به جای کوین صرفه‌جویی خواهد شد. در صورت خلق یک بلاک چین و سکه به جای دی اپ‌ و توکن، مجبور به یافتن ماینرهای تازه برای اعتبارسنجی تراکنش‌های این شبکه خواهید بود. این در حالی است که طبق توضیحات بالا، با پرداخت مبلغی مشخص در قالب کوین بلاک چین مورد استفاده، ماینرهای آن تراکنش‌های مربوط به توکن شما را نیز اعتبارسنجی خواهند کرد.

عدم توانایی به منظور یافتن تعداد زیادی ماینر برای شبکه خود، به معنی ضعف آن در برابر حملات سایبری است. از طرفی افراد ترجیح می‌دهند عضو شبکه‌ای قدرتمند باشند. به همین دلیل این روزها، یافتن عضو برای یک بلاک چین جدید کار بسیار دشواری است.

نتیجه‌گیری از مقایسه کوین و توکن

سکه یا توکن، بومی بلاک چین خود است، اما توکن می‌تواند بر بستر یک بلاک چین دیگر ایجاد شود. تفاوت کوین و توکن در اینجا استقلال یا عدم استقلال از نظر داشتن یک بلاک چین منحصربه‌فرد است. کوین ها اغلب به عنوان پول دیجیتال کاربرد دارند، هر چند برای برخی از آن‌ها به خاطر ویژگی‌های شبکه، کاربردهای بیشتری نیز در نظر گرفته شده است. به عنوان نمونه می‌توان به استفاده برای پرداخت کارمزد اپلیکیشن‌ها، تراکنش‌ها و قراردادهای هوشمند اشاره کرد.
توکن ها بر اساس اهدافی متفاوت متولد می‌شوند. اگر هدف استفاده در یک دی اپ خاص باشد، کاربرد بر طبق این اپلیکیشن مشخص خواهد شد. در برخی مواقع از آن‌ها برای دادن حق مدیریت به کاربران شبکه استفاده می‌شود. انجام تراکنش داخل یک دی اپ یا ارائه سرویسی خاص نظیر تخفیف 50 درصد بایننس برای تراکنش‌های ایجاد شده با توکن خود، نمونه‌ای از دیگر کاربردها است.

نئو (NEO) چیست؟

نئو (به انگلیسی: NEO) به باور برخی پاسخ چین به اتریوم بوده است. این پروژه که در سال 2016 راه اندازی شد، توسط دا هونگ فی و اریک ژانگ توسعه و تعریف گردید.

این شبکه ابتدا با نام انت شیر (Antshare) به عموم معرفی شده است. این شبکه بلاک چین اختصاصی خود را دارد. از خیلی جهات شبیه به اتریوم است.

مهمترین شباهت این دو شبکه، قرارداد های هوشمند (Smart Contract) است. به اختصار قراردادهای هوشمند برنامه هایی هستند که وظایفی عموما در خصوص نقل و انتقال ارزها بین حساب‌های مختلف را بر عهده دارند و تمام این وظایف را روی شبکه بلاک چین انجام می‌دهند.

همان طور که می‌دانید، قراردادهای هوشمند تحول عظیمی در دنیای رمزارزها ایجاد کرده و این پدیده را به صنعتی منعطف و بسیار جذاب و با رشد سریع تبدیل کرده است.

به همین دلیل بعد از موفقیت شبکه اتریوم نمونه‌های دیگری از این شبکه با ایده های نو پا به عرصه ظهور گذاشتند. نئو تقریبا اولین بلاک چین عمومی چین محسوب می‌شود که دارای قابلیت قراردادهای هوشمند است.

نحوه عملکرد

این شبکه مانند اتریوم از بلاک چین برای حفظ و نگهداری داده‌های قراردادها و تراکنش‌ها استفاده می‌کند. با این تفاوت که در این شبکه ماینینگ وجود ندارد توکن‌ها شبکه‌ی نئو و بر خلاف اتریوم کاربران بر اساس الگوریتمی به نام (نمایندگی تحمل عیب بیزانسی delegated Byzantine Fault Tolerant algorithm) برای تحکیم و حفظ تمامیت شبکه بلاک چین استفاده می‌کنند.

برای متوجه شدن این الگوریتم باید بدانیم که عیب بیزانسی چیست باید بگوییم به طور خلاصه عیب بیزانسی از یک مسئله فرضی گرفته شده که در آن فرماندهان بیزانس قصد حمله به یک شهر را دارند ولی توکن‌ها شبکه‌ی نئو ارتباط آنها به صورت دسته جمعی و فیزیکی مقدور نیست و هر کدام از این فرماندهان قادر هستند رای خود جهت حمله یا عقب نشینی را به تک تک فرماندهان دیگر به صورت یک به یک اعلام کند.

مشکل وجود فرمانده ناصادق و پیچیده تر از آن فرمانده یا فرماندهان خیانتکار است. که می‌توانند تصمیم نهایی را به دو دسته تقسیم کنند که نتیجه آن شکست هر دو جبهه از فرماندهان با اجرای تصمیمات غیر هماهنگ است.

برای جلوگیری و یا تاب آوری (tolerant) این عیب روش‌های متفاوتی در زمینه های مختلف ارائه شده است. در دنیای رمز ارز ها از الگوریتم‌های اثبات کار و اثبات منفعت یا سهم استفاده می‌شود.

در شبکه نئو از روش نمایندگی کردن برای گرفتن تصمیمات اجماع عمومی برای برتابی مشکل بیزانس استفاده می‌شود. نویسنده این الگوریتم اریک ژانگ از موسسان شبکه نئو بوده است.

این الگوریتم شکل تغییر یافته ای از الگوریتم اثبات سهام یا منفعت است. به این صورت تمام دارندگان رمزارز به شرطی که مقدار حداقلی از رمزارز را در اختیار داشته باشند از حق رای برای اجماع بهره مند می‌شوند.

دیگر اعضا می توانند به میزان رمزارز در اختیار خود حق رای خود را در اختیار این گروه‌های رای دهنده قرار دهند و از پاداش هایی که شبکه توزیع می کند به نسبت رمز ارز خود بهره مند شوند.

رمز ارز نئو

این بلاک چین دارای 2 توکن بومی است توکن نئو NEO که تمام حجم قابل استفاده (صد میلیون توکن) آن در بلوک اول بلاک چین تولید شده و به صورت 50-50 بین متقاضیان و گروه توسعه دهنده و شورای مرکزی نئو تقسیم شده است.

شورای مرکزی فقط برگسترش و پیشرفت شبکه دخالت دارد و نقش آن پشتیبانی و مدیریت راهبردی آن است و در هیچ قسمتی از نحوه عملکرد شبکه دخل و تصرف ندارد. آن 50 درصد در اختیار شورا به گسترش و پیشرفت پروژه تزریق خواهد شد. در حال حاضر حدود 71 میلیون توکن NEO در گردش است.

دیگری توکنی به نام نئوگس یا نئوگاز (NeoGAS) است. این توکن برای پرداخت تمام کارمزدهای این شبکه استفاده می شود.کاربران شبکه برای تولید بلاک از این توکن پاداش دریافت می‌کنند.

مقدار حجم این توکن نیز 100 میلیون بوده و هر حدود 20 ثانیه تولید می‌شود و بین کاربران دخیل در تولید بلاک توزیع می‌شود. با نرخ تولید فعلی NEO حدودا 22 سال دیگر این ذخایر به پایان می‌رسد.

گفتنی است کمتر پروژه ای در دنیای رمز ارز وجود دارد که به اندازه نئو به گسترش و تکامل و بخش تحقیق و توسعه اهمیت داده باشد. این گسترش پایدار در حرکت این شبکه به سوی به روز رسانی های متعدد و اهمیت آنها به انجام این امور نشان از سرزندگی و وجود عزم جدی برای توسعه این پروژه است.

آخرین این توسعه ها نسخه سوم شبکه با نام NEO3 است که پیش نمایش آن روی شبکه اصلی mainnet این شبکه 22 دسامبر 2020 صورت گرفت.

مزیت نئو بر اتریوم

در شبکه اتریوم برای ساخت قراردادهای هوشمند باید از زبان برنامه نویسی اختصاصی ماشین مجازی اتریم EVM به نام سولیدیتی Solidity استفاده کرد.

این زبان برنامه نویسی یک زبان برنامه نویسی مختص به دامنه است (Domain Specific Language –DSL) و دامنه کاربرد آن محدود به کاربری ماشین مجازی اتریوم است.

در نئو اما برای نوشتن برنامه های قراردادهای هوشمند می توان از زبان های برنامه نویسی عمومی (General Purpose Language GPL) مانند c# یا java بهره برد.

به این صورت نیازی به فراگیری یک زبان برنامه نویسی محدود به یک کاربرد خاص نیست. در عوض با فراگیری زبان‌های قدرتمندی مانند سی شارپ یا جاوا می توان به گستره وسیعتری از کاربرد ها دسترسی پیدا کرد، از برنامه نویس می توان در محدوده های دیگری نیز استفاده کرد.

نئو (NEO)

بخش تاریک

با توجه به مبدا این شبکه و پروژه باید توجه کرد که این شبکه در محدوده سیاستگذاری های دولت چین قرار دارد. با این که شبکه های رمزارزی غیر متمرکز توان بسیار زیادی در عدم تاثیرپذیری از قدرت های اقتصادی و سیاسی دنیا دارند، اما در نهایت باید توجه داشت که با تصویب قوانین خاص می توان روی قدرت و ارزش رمزارزها تاثیر گذاشت.

از جمله دو رمز ارز دش و مونرو که هر دو به شدت به حفظ حریم خصوصی افراد اهمیت می‌دادند تا جایی که علاوه بر ناشناس بودن صاحبان حساب ها، حتی ردیابی تراکنش‌ها غیرممکن می‌شد.

به این ترتیب برخی از دولت‌ها معاملات این رمزارزها را در صرافی های مجاز ممنوع اعلام کردند یا دستور به محدود سازی این رمزارزها کردند. که برای این رمزارزها افت‌هایی نسبتا زیادی در پی داشت. اما همچنان به مسیر خود ادامه می‌دهند. هر چند ممکن است این قوانین به تضعیف بیش از اندازه آنها منجر شود.

اما در نئو شرایط به گونه ای دیگر است. با این که این شبکه نسبتا نسبت به تنظیم مقررات علیه خود مقاوم است، این شبکه اعلام کرده با قوانین دولت توکن‌ها شبکه‌ی نئو چین همگام خواهد بود و امیدوار است دولت چین در این خصوص با آنها با ملایمت بیشتری برخورد کند.

جمع بندی

این شبکه با توان و پتانسیل بسیار بالا و مزایای شبیه به اتریوم که با کمی پیشرفت و توسعه بیشتر آن را نسبتا توانمندتر از اتریوم نیز ساخته، در حال حرکت به سوی آینده است.

این شبکه از ابتدا توان و منابع مالی گسترده ای را جهت گسترش پایدار شبکه خود اختصاص داده است. از این رو نباید متعجب شد که این شبکه در عرض حدود یک سال به جمع 20 رمزارز بزرگ دنیا از لحاظ حجم معاملات راه پیدا کرده است.(حدود 5 میلیارد دلار).

از سوی دیگر باید توجه داشت که این شبکه با توجه به حضور در محدوده دولت چین نیاز به همکاری نزدیک با این دولت دارد. از طرفی امکان شراکت این شبکه با حکومت چین وجود دارد که در صورت به وقوع پیوستن این موضوع باید منتظر رشد بسیار زیاد این شبکه بود.

اما این تمام ماجرا نیست و ممکن است این شبکه مورد تصویب قوانینی علیه خود قرار بگیرد که نتیجه آن سقوط ارزش آن خواهد بود. در صورت علاقه مندی به این شبکه باید نگاه ویژه ای به اتفاقات و قوانین تجارتی چین نیز داشت.

ارز دیجیتال نئو (NEO)

نئو پروژه‌ای مبتنی بر بلاک چین در کشور چین است که دو توکن بومی به نام های NEO و GAS دارد. این ارز رمزپایه با استفاده از قراردادهای هوشمند اجرا می‌شود و در آینده قصد دارد با اتریوم رقابت کند. با وجود اینکه نئو به سرعت در حال رشد و توسعه است، اما نسبت به سایر ارزهای دیجیتال کیف پول‌های زیادی برای نگهداری توکن های آن وجود ندارد.
نئو ارز دیجیتالی چینی است که روی پلتفرمی شبیه به اتریوم اجرا می‌شود و براساس الگوریتم گواهی اثبات سهام (Proof Of Stake) کار می‌کند. این شبکه دو توکن بومی به نام‌های نئو (NEO) و گس (GAS) دارد که هردو به سادگی قابل معامله هستند. لازم به ذکر است توکن‌های نئو قبلا با نام انت شیرز (Antshares) و گس با نام انت کوینز (Antcoins) شناخته می‌شدند. حال شاید برایتان این سوال پیش آمده باشد که تفاوت بین این دو توکن چیست ؟!

به بیان ساده، NEO ارز دیجیتالِ اصلی این پروژه است که برای ساخت برنامه‌های غیرمتمرکز (Dapps) مختلف از آن استفاده می‌شود. حداکثر توکن‌های قابل عرضه نئو 100 میلیون واحد است که 50 میلیون آن به سرمایه‌گذاران اولیه فروخته شد و 50 میلیون باقی مانده نیز در یک قرارداد هوشمند قرار داده شده است. لازم به ذکر است نئو تقسیم سود ندارد.

اما توکن GAS در واقع سوخت شبکه نئو است و وجود آن برای اجرای نئو الزامی است. تاکنون بیش از 10 میلیون گس عرضه شده و حداکثر میزان عرضه آن 100 میلیون واحد است. توکن‌های گس تقسیم سود دارند، به این صورت که به توکن‌ها شبکه‌ی نئو ازای هر توکن نئو که در کیف پول خود ذخیره می‌کنید 0.0003 واحد گس بصورت روزانه به شما تعلق می‌گیرد. پس یعنی با خرید نئو و نگهداری آن در کیف پول شما GAS هم خواهید داشت.

نئو روی قراردادهای هوشمند اجرا می‌شود، اما سیستمی مبتنی بر الگوریتم گواهی اثبات سهام به شکل GAS دارد. به علاوه، این ارز دیجیتال تمامی زبان های برنامه نویسی رایج از جمله پایتون، جاوا و جاوا اسکریپت را در قراردادهای هوشمند پشتیبانی می‌کند در حالی که اتریوم فقط قابلیت برنامه نویسی با زبان انحصاری خود به نام Solidity را دارد. پیشرفت این ارز رمز پایه باعث شد برخی از متخصصین حوزه ارزهای دیجیتال به آن لقب “قاتل اتریوم” و “اتریوم چینی” را بدهند.
در مقایسه با اتریوم که زبان برنامه نویسی مخصوص خود به نام Solidity را دارد، نئو از همه زبان های برنامه نویسی رایج مانند پایتون، جاوا و جاوا اسکریپت در قراردادهای هوشمند پشتیبانی می کند. هدف این است که توسعه دهندگان در سراسر جهان بتوانند اپلیکیشن های کاربردی خود را در بلاک چین NEO برنامه نویسی و اجرا نمایند.

با وجود همه این شباهت ها، تفاوت هایی نیز میان اتریوم و نئو وجود دارد که به شرح جدول زیر است:

ردیف	معیار	اتریوم (Ethereum)	نئو (NEO)
1	سال ساخت	جولای 2015 میلادی	جولای 2016 میلادی
2	الگوریتم	اثبات کار (PoW)	(Delegated Byzantine Fault Tolerance (dBFT
3	میانگین زمان ساخت بلاک	15 ثانیه	1 ثانیه
4	تعداد تراکنش ها در هر ثانیه (TPS)	15 تراکنش	1000 تراکنش
5	تعداد کل عرضه	72 میلیون ETH	100 میلیون NEO

علاوه بر قابلیت های بیان شده، تیم توسعه دهنده NEO در حال اجرا و توسعه تعدادی پروژه جانبی است که قابلیت های مختلفی را برای اکوسیستم نئو به توکن‌ها شبکه‌ی نئو همراه دارد که برخی از آنها عبارتند از:

NeoVM​

NeoVM یک محیط اجرای قراردادهای هوشمند است که دارای مزایایی همچون امنیت، مقیاس پذیری و همرسانی بالا است. این پلتفرم بسیار سریع راه اندازی می شود و فقط به مقدار کمی از منابع سخت افزاری نیاز دارد. این برنامه به منظور اشکال زدایی و آزمایش قراردادهای هوشمند طراحی شده تا امکان توسعه آسانتر و سریعتر آنها فراهم شود.

NeoFS​

NeoFS اجازه می دهد داده ها با حجم بالا در شبکه تقسیم شده و در سراسر آن توزیع شوند. کاربران می توانند از طریق این سیستم میزان مطمئن بودن فایلها را مشاهده نموده و فایل هایی با قابلیت اطمینان کم را با حداقل هزینه ذخیره و بازیابی کنند. بدیهی است با پرداخت کارمزدهای بالاتر، داده ها را می توان در گره های قابل اطمینان ذخیره سازی کرد.

NeoID​

NeoID برای اولویت بندی مقیاس معاملات و انجام عملیات در شبکه استفاده می شود. در حقیقت NeoID یک استاندارد برای شناسایی کاربران در بلاک چین است. معاملات در مقیاس کوچکتر و قراردادهای هوشمند که دارای NeoID از پیش تعیین شده نیستند، می توانند با پرداخت GAS اضافی برای رسیدن به جلوی صف اولویت تأیید بلوک اقدام کنند.

مزایای ارز دیجیتال NEO​

• دارایی های دیجیتال : دارایی های سنتی با استفاده از قراردادهای هوشمند به دارایی های دیجیتال غیرمتمرکز تبدیل می شوند.
• هویت دیجیتال : NEO امکان ایجاد هویت الکترونیکی برای افراد، مشاغل و اشخاص را می دهد تا از طریق سیستم های تأیید هویت چند عاملی شامل تشخیص صدا، اثر انگشت، اس ام اس و تشخیص چهره قابل دسترسی باشد.
• قراردادهای هوشمند : سیستم قراردادهای هوشمند NEO یک انقلاب در این زمینه است؛ زیرا از زبان های برنامه نویسی رایج که برای 80 درصد از توسعه دهندگان شناخته شده است، پشتیبانی میکند.
• اپلیکیشن های غیرمتمرکز : با توسعه مداوم ابزارها و تکنیک های جدید، پلتفرم NEO از توسعه برنامه های غیرمتمرکز (DApps) مانند صندوق های هوشمند پشتیبانی خواهد کرد.

قیمت نئو (NEO) از ابتدا تا کنون​

قیمت ارز دیجیتال نئو از سطح 0.18 دلار در سپتامبر 2016 میلادی به ارزش فعلی آن یعنی 12.49 دلار رسید. در این میان قیمت NEO فراز و نشیب های بسیاری را تجربه نمود؛ بطوریکه ژوئن 2018 میلادی حجم بازار NEO تقریباً به رقم 3.5 میلیارد دلار رسید که این مقدار در حال حاضر نزدیک به 881 میلیون دلار است. کارشناسان پیش بینی می کنند اگر چه بازار ارزهای دیجیتال بسیار بی ثبات است، اما احتمالاً قیمت NEO در سال های آتی افزایش یافته و این ارز رمزپایه در میان 10 ارز دیجیتال برتر بازار قرار خواهد گرفت.
بهترین کیف پول‌های موجود در بازار برای نگهداری توکن‌های NEO و GAS را معرفی می‌کنیم. لازم به ذکر است برای فعال کردن کیف پول‌ها باید حداقل 1 NEO در کیف پول خود داشته باشید. لیست بهترین کیف پول‌های ارز دیجیتال نئو به شرح زیر است:

ارز دیجیتال نئو چیست؟

پلتفرم ارز دیجیتال نئو از دو کوین NEO و GAS پشتیبانی می‌کند.

مقدمه

ارز دیجیتال نئو با توجه به ممنوعیت‌های اخیر اعمال شده توسط دولت چین، امکان تبدیل شدن به یک رمزارز مهم منتخب در این کشور و شاید در سراسر جهان را دارد. از زمان آغاز به کار این رمزارز، فناوری آن‌چین (Onchain) نئو به گونه‌ای طراحی شده است که کوینی سازگار با شرایط قانونگذاری‌های آتی در حوزه ارزهای دیجیتال با یک رویکرد متمرکز باشد و کاملاً متفاوت از بسیاری از رمزارزها عمل کند.

آغاز کار ارز دیجیتال نئو

نئو در سال 2014 توسط دا هونگ فی و اریک ژان در چین به عنوان شرکت AntShares تاسیس و در ژوئن سال 2017 با نام تجاری نئو به جهانیان معرفی شد. این فناوری، یک پلتفرم مبتنی بر بلاکچین است که از رمزارزهای خود پشتیبانی می‌کند و امکان توسعه دارایی‌های دیجیتال و قراردادهای هوشمند را دارد.

ارز دیجیتال نئو در صدد است تا اتوماسیون مدیریت دارایی‌های دیجیتال از طریق استفاده از قراردادهای هوشمند و با هدف نهایی ساختن یک سیستم اقتصاد هوشمند مبتنی بر شبکه توزیع را ممکن کند.

دارایی‌های دیجیتال مبتنی بر پلتفرم نئو

ارز دیجیتال نئو از لحاظ نظری سیستم اقتصاد هوشمند خود را به عنوان اقتصاد هوشمند (دارایی‌های دیجیتال + هویت دیجیتال + قرارداد هوشمند) توصیف می‌کند. دارایی‌ها را می‌توان به راحتی و به صورت باز، غیرمتمرکز، قابل اعتماد، قابل ردیابی و شفاف که عاری از واسطه‌ها و هزینه‌های مرتبط با آن‌ها باشد، روی نئو دیجیتالی کرد.

کاربران قادر به نگهداری، خرید، فروش، تبادل یا گردش انواع دارایی هستند. بستر نئو این امکان را فراهم می‌آورد که دارایی فیزیکی را با یک نماد دیجیتال معادل و یکتا در شبکه خود پیوند دهید. این پلتفرم همچنین از حمایت از دارایی پشتیبانی می‌کند. آن دارایی‌هایی که در پلتفرم ثبت شده‌اند، دارای یک هویت دیجیتالی معتبر هستند و توسط قانون محافظت می‌شوند. هویت دیجیتال، هویت قابل تأییدی برای افراد شرکت کننده، سازمان‌ها و سایر موجودیت‌های شرکت کننده در دنیای دیجیتالی را فراهم می‌کند.

قراردادهای هوشمند امکان انجام معاملات و توافق نامه‌ها بین طرفین مختلف و بدون حاکمیت هیچ سیستم قانونی یا مکانیسم مرکزی را امکان پذیر می‌سازند. اجرای این گونه قراردادها براساس کد برنامه نویسی شبکه است و کدگذاری، امکان ردیابی، شفافیت و برگشت ناپذیر بودن معاملات را فراهم می‌آورد.

پلتفرم ارز دیجیتال نئو از دو کوین NEO و GAS پشتیبانی می‌کند. این پلتفرم از برنامه نویسی به زبان‌های اصلی از جمله C# ،Java ،Go ،Python و Kotlin پشتیبانی می‌کند که کار اجتماع بزرگی از توسعه‌دهندگان را تسهیل می‌کند تا به راحتی در این پلتفرم مشارکت کنند.

رعایت نظارت بر قوانین

پلتفرم ارز دیجیتال نئو تمایز واضحی با دیگر پلتفرم‌های موجود در دنیای بلاکچین دارد، زیرا این پلتفرم بر روی سازگار بودن نظارتی متمرکز است. در حالی که دارایی‌های دیجیتالی شده و قراردادهای هوشمند در سایر پلتفرم‌های بلاکچین مانند اتریوم محبوب هستند، سومین ویژگی اصلی این پلتفرم یعنی آنچه که آن را “هویت دیجیتالی” نامیده‌اند، نئو را از بقیه پلتفرم‌ها جدا می‌کند.

انتظار می‌رود هر فرد، کسب و کار یا هر نهاد دیگری که بر روی پلتفرم نئو فعالیت می‌کند، یک هویت دیجیتالی منحصر به فرد داشته باشد که قابل اثبات باشد. افراد، کسب و کارها و پروژه‌ها این امکان را دارند که فقط در صورتی که طرف مقابل هویت لازم را داشته باشد، میان یکدیگر تعامل برقرار کنند و این باعث می‌شود که شبکه نئو سازگار با قوانین نظارتی باشد.

حتی گره‌های مختلف در شبکه نئو ممکن است قبل از اینکه بتوانند در تأیید معاملات و سایر فعالیت‌ها مانند حسابداری نقش داشته باشند، نیاز به شناسایی داشته باشند.

ورود Onchain

بنیانگذاران ارز دیجیتال نئو، یعنی دا هونگ فی و اریک ژان، در حالی که روی نئو کار می‌کردند، مورد توجه بسیاری از شرکت‌هایی قرار گرفتند که به دنبال راه‌حل‌های خصوصی برای بلاکچین بودند. بنابراین فناوری Onchain در سال 2014 به وجود آمد و حالا یک شرکت فناوری مستقل است که با چهارچوب‌های مالی و قانونی لازم همکاری می‌کند و راه‌حل‌های بلاکچین را برای شرکت‌های مختلف ارائه می‌دهد.

در حالی که نئو مانند بیت کوین و اتریوم کار می‌کند، فناوری Onchain بر تأمین نیازهای خاص این صنعت بر ایجاد صندوق‌های زنجیره‌ای خصوصی و کنسرسیوم متمرکز است.

محصول اصلی Onchain، که به آن معماری شبکه‌های توزیع شده یا DNA می‌گویند، از برنامه‌های دارایی دیجیتال برای کمک به مشاغل با ایجاد صندوق‌های شخصی و عمومی استفاده می‌کند. اعتقاد بر این است که دی ان ای، پلتفرم بلاکچینی است که می‌تواند برای رفع انواع مشکلات مختلف در بخش‌های خصوصی و دولتی شخصی‌سازی شود.

تفاوت ارز دیجیتال نئو و Onchain چیست؟

رمزارز نئو و Onchain موجودیت‌های جداگانه‌ای هستند که به طور مستقل وجود دارند و هیچ یک مالک دیگری نیستند. نئو بخش کسب و کار به مصرف کننده (B2C) را هدف قرار می‌دهد که “C” می‌تواند به یک مشتری یا حتی جامعه اشاره کند. در حالی که Onchain روی خدمات شرکت به شرکت (B2B) تمرکز دارد.

هر دوی این موارد به طور جداگانه تأمین مالی می‌شوند. نئو توسط یک جامعه عمومی تأمین مالی می‌شود، در حالی که Onchain توسط بزرگترین کنگره خصوصی چین تحت عنوان فوسون حمایت می‌شود.

موسس رمزارز نئو یعنی دا هونگ فی در پاسخ به این سؤال كه چرا فوسون را به عنوان شریک سرمایه‌گذاری انتخاب كرد، گفت:

سه بازوی عمده پرتفولیوی آن‌ها شامل امور مالی، علوم پزشکی، سرگرمی و شیوه زندگی است كه با فناوری بلاکچین تطابق خوبی دارد. به همین دلیل ما گروه فوسون را به عنوان شریک سرمایه‌گذاری انتخاب کردیم، زیرا ما منابع تجاری که فوسون تأمین می‌کند را پرارزش می‌دانیم، چون بستری برای Onchain برای نمایش فناوری بلاکچین است.

تفاوت نگاه به ارز دیجیتال نئو و Onchain

بنیانگذاران نئو و Onchain تصور می‌کنند که در آینده قادر به دستیابی به تعامل بین زنجیره‌ای توکن‌ها شبکه‌ی نئو خواهند بود. یعنی مکانیسمی برای ارتباط و به اشتراک‌گذاری اطلاعات بین بلاکچین‌های مختلف اعم از عمومی مانند نئو یا خصوصی مانند آنچه توسط مشاغل اداره می‌شود، ایجاد خواهد شد. درنهایت نیاز به همکاری متقابل بین بلاکچین‌های مختلف خواهد بود. تیم‌های NEO و Onchain امیدوارند این کار را از طریق ادامه کار خود، اجرا کنند.

با این حال، برای فعال کردن چنین قابلیت همکاری، اعتماد و هویت اهمیت پیدا می‌کند. این شکاف با ویژگی ذاتی “هویت دیجیتالی” که جزئی جدایی ناپذیر از پلتفرم بلاکچین نئو است، پر خواهد شد.

در اصل، ارز دیجیتال نئو و Onchain ممکن است مسیر میانی مورد نیاز بین سیستم کاملاً غیرمتمرکز، کنترل نشده و ناشناس مانند بیت کوین و اقتصاد سازگار با KYC را فراهم کنند که هم اکنون سیستم رایج حساب‎‌های بانکی و کارت‌های اعتباری است.

نئو و Onchain با استفاده از یک رویکرد همه جانبه که تلاش می‌کنند نیازهای همه طرف‌ها را برآورده کنند و کاربران دیگر، یعنی مشارکت کنندگان شبکه، مانند ماینرها، مشارکت کنندگان در تراکنش‌ها، مشاغل خصوصی و حتی قانون‌گذاران را درگیر سازند. ممکن است بهترین راهکار جامع برای کاهش شکاف مداوم بین قانوگذاران اقتصادی و علاقه‌مندان به سیستم رمزارز باشد.

آیا ارز دیجیتال نئو راه حلی برای مشکلات چین است؟

نئو به عنوان پایه و اساس مفهوم DNA Onchain عمل می‌کند. این پلتفرم بلاکچین‌های عمومی غیرمتمرکز را فراهم می‌کند در حالی که DNA OnChain نیاز به بلاکچین‌های خصوصی را برطرف می‌کند. پیوند این پلتفرم با هر دو سیستم ممکن است بهترین‌ مزیت‌های هر دو نوع بلاکچین را فعال کند.

فناوری Onchain قبلاً تاییدیه DNA را از دولت گویانگ، پایتخت استان گویژو در جنوب غربی چین دریافت توکن‌ها شبکه‌ی نئو کرده است. هر دو طرف به طور مشترک قرارداد هوشمند ورژن 2.0 و سایر فناوری‌های بلاکچین چینی را در اوایل سال 2017 منتشر کردند.

در اواسط سال 2017، Onchain جزو اولین گروه شرکت‌هایی بود که با موفقیت آزمایش بلاکچین چینی را پشت سر گذاشت و پس از آن همکاری سرمایه‌گذاری با گروه فوسون انجام شد. علیرغم قوانین سفت و سخت اخیر چین و استفاده فراوان از رمزارزها، پذیرش فناوری بلاکچین یک رویداد محتمل است. در اواسط سال 2017، گزارش شد که دولت چین در حال آزمایش و ایجاد رمزنگاری ملی خود است.

علیرغم موضع‌گیری سخت در مورد رمزارزها و ICOهای مختلف، شایعاتی شنیده می‌شود که دولت چین ممکن است به دنبال راه‌حل جایگزین باشد و همچنان برای همکاری با شرکت‌هایی که مایل به اجرای قوانین آن هستند، با روی باز عمل کند. اگر این شایعه واقعیت داشته باشد، رمزارز نئو و Onchain که سرمایه‌گذارانی محلی دارند، در اولویت هستند.

اگر همکاری فناوری امیدوارکننده Onchain با دولت و مشاغل چین امکان پذیر باشد و یک راه‌حل همه جانبه را پذیرفته و یکپارچه سازد، آنگاه ارز دیجیتال نئو با افزایش محبوبیت مواجه خواهد شد.

سخن پایانی

قدرت فنی مفهوم NEO-Onchain و رویکرد متمرکز آن امیدوارکننده به نظر می‌رسد و آن را به گزینه‌ای جذاب نه تنها برای مقامات چینی بلکه برای سایر دولت‌های خارجی تبدیل کرده است که نسبت به ورود به بازار ارز مجازی ناشناس و غیرمتمرکز، با احتیاط عمل می‌کنند.

توکن‌ها شبکه‌ی نئو

رمز ارز NEO

رمز ارز نئو که توکن آن با علامت NEO نمایش داده می شود یک پلتفرم بلاک چینی است که توسط یک بنیاد غیرانتفاعی توسعه یافته است، نئو را به نام توکن‌ها شبکه‌ی نئو اتریوم چینی هم میشناسند، به این دلیل که شباهت زیادی به اتریوم دارد.

شرکت سازنده نئو (OnChain) است که در شانگهای چین و توسط DaHongfei (داهانگفی) و ErikZhan( اریک ژان) در سال ۲۰۱۴ در چین پایه گزاری شد و نام آن در ابتدا انت شیرز بود که در سال ۲۰۱۷ نام آنرا به نئو تغییر دادند.

هدف NEO

هدف نهایی نئو ایجاد یک سیستم اقتصادی هوشمند مبتنی بر شبکه توزیع شده(Distributed Network) ایجاد شده است.
شبکه نئو می تواند تا ۱۰/۰۰۰ تراکنش را در ثانیه انجام دهد،زیرا از مکانیسم تحمل خطای بیزانس(dBFT) استفاده میکند،تحمل خطای بیزانس یک مسئله فرضی است که در آن ۹ ژنرال سعی می کنند با پیروی از اکثریت تصمیم گیری کنند که چگونه به یک شهر حمله کنند.

نئو توسط ۲ جمع سپاری جذب سرمایه کرد که نخستین جمع سپاری در تاریخ اکتبر ۲۰۱۵ به مدت ۱۰ روز بود که طی آن ۱۷.۵ میلیون توکن نئو ورزش ۵۵۰ میلیون دلار فروخته شد.
در جمع سپاری دوم ۲۲.۵ میلیون توکن به قیمت ۴.۵ میلیون دلار به فروش رفت.
نئو با هدف ایجاد یک اقتصاد هوشمند در سراسر جهان قصد دارد که تمام مسائل اقتصادی روزمره را پوشش دهد و سه جزء اصلی این هدف شامل:
دارایی های دیجیتال
هویت دیجیتال
قرارداد هوشمند

هویت دیجیتالی در بلاکچین نئو

هویت دیجیتالی، اطلاعاتی از یک فرد است که روی کامپیوترهای یک نهاد ذخیره می شوند، این فرد می‌تواند حقیقی یا حقوقی باشد.
برای دیجیتالی کردن دارایی‌ها به کار، هویت دیجیتال قابل اعتماد است.
در پروژه نئو از استاندارد هویت سنجی X.509 که یک مدل صدور گواهی دیجیتال پذیرفته شده است استفاده می شود.
روش های تایید هویت در نئو :
شناسایی چهره
اثر انگشت
صدا
پیامک و ایمیل
روش های چند مرتبه ای مانند (Authenticator)

تعداد توکن های نئو

در ابتدا باید بگوییم که نئو استخراج نمی‌شود. در کل ۱۰۰ میلیون NEO در بلاک اولیه (Genesis Block) ایجاد شد. ۵۰ میلیون NEO به سرمایه گذاران اولیه فروخته شد و ۵۰ میلیون باقی مانده نیز در یک قرارداد هوشمند قرار داده شد. طبق این قرارداد هوشمند هر ساله ۱۵ میلیون NEO آزاد می‌شود که توسط تیم توسعه دهنده نئو برای تأمین اعتبار اهداف بلند مدت استفاده می شود.

تاریخچه پیدایش نئو

در سال ۲۰۱۴ میلادی ، پلتفرم انت شیرز (Antshares) ایجاد شد و در سال ۲۰۱۵ میلادی مقاله سفید (Whitepaper) انت شیرز منتشر شد و سپس شبکه آزمایشی (TestNet) راه اندازی شد.
در سال ۲۰۱۶ میلادی مکانیسم اجماع dBFT برای پلتفرم Antshares توکن‌ها شبکه‌ی نئو راه اندازی شد و سپس راه اندازی شبکه اصلی (MainNet) انت شیرز.
در سال ۲۰۱۷ میلادی نام Antshares به NEO تغییر پیدا کرد و سپسشروع توسعه استاندارد توکن NEP-5 رقم خورد و پس از آن انتشار اولین توکن NEP-5 توسط Red Pulse
در سال ۲۰۱۸ میلادی ، شروع عدم تمرکز شبکه و سپس شروع توسعه برای NEO نسخه ۳٫۰ انجام شد.

تفاوت نئو و اتریوم

محبوبیت NEO به دلیل شباهت آن به محیط قراردادهای هوشمند اتریوم (Ethereum) به طور پیوسته در حال افزایش است. قابلیت قراردادهای هوشمند به کاربران

پلتفرم NEO اجازه می دهد تا به صورت خودکار به ذخیره سازی و تبادل دارایی های دیجیتال خود بپردازند.

در مقایسه با اتریوم که زبان برنامه نویسی مخصوص خود به نام Solidity را دارد، نئو از همه زبان های برنامه نویسی رایج مانند پایتون، جاوا و جاوا اسکریپت در قراردادهای هوشمند پشتیبانی می کند. هدف این است که توسعه دهندگان در سراسر جهان بتوانند اپلیکیشن های کاربردی خود را در بلاک چین NEO برنامه نویسی و اجرا نمایند.

اتریوم یک سال بزرگتر از نئو است، اتریوم در سال ۲۰۱۵ عرضه شده و نئو در سال ۲۰۱۶ به بازار عرضه شد.
اتریوم از الگویتم اثبات کار (pow) بهره میبرد اما نئو از مکانیسم تحمل خطای بیزانس (dBFT) بهرمند است.
میانگین زمان ساخت بلاگ در اتریوم ۱۵ ثانیه و در نئو ۱ ثانیه می باشد.
تعداد کل عرضه توکن ها در اتریوم ۷۲ میلیون است و در نئو ۱۰۰ میلیون عدد می باشد.

مزایای ارز دیجیتال NEO

دارایی های دیجیتال : دارایی های سنتی با استفاده از قراردادهای هوشمند به دارایی های دیجیتال غیرمتمرکز تبدیل می شوند.
هویت دیجیتال : NEO امکان ایجاد هویت الکترونیکی برای افراد، مشاغل و اشخاص را می دهد تا از طریق سیستم های تأیید هویت چند عاملی شامل تشخیص صدا، اثر انگشت، اس ام اس و تشخیص چهره قابل دسترسی باشد.
قراردادهای هوشمند : سیستم قراردادهای هوشمند NEO یک انقلاب در این زمینه است؛ زیرا از زبان های برنامه نویسی رایج که برای ۸۰ درصد از توسعه دهندگان شناخته شده است، پشتیبانی میکند.
اپلیکیشن های غیرمتمرکز : با توسعه مداوم ابزارها و تکنیک های جدید، پلتفرم NEO از توسعه برنامه های غیرمتمرکز (DApps) مانند صندوق های هوشمند پشتیبانی خواهد کرد.

قرارداد هوشمند نئو

تصور کنید در خیابان هستید و قصد دارید سوار تاکسی شوید؛ از نرم افزار تلفن همراه خود یک خودرو درخواست می‌کنید و یک ماشین خودران (بدون راننده) شما را سوار می‌کند. تاکسی شما را به یک پمپ بنزین می‌برد و هزینه سوخت را هم از پولی که از مسافرهای قبلی دریافت کرده، پرداخت می‌کند. سپس شما را به مقصدتان می‌رساند و کرایه سفرتان هم از کیف پول الکترونیکی شما پرداخت می‌شود. در زمانی که تاکسی در حال رساندن شما به مقصد است، به صورت خودکار هزینه بیمه سالیانه و بدهی ماهانه مالک خود را هم می‌پردازد. بعد از اینکه شما را پیاده می‌کند به یک تعمیرگاه می‌رود تا عیب‌های احتمالی را هم برطرف کند.

شاید فکر کنید این‌ها صحنه‌ای از یک فیلم علمی و تخیلی باشد، اما این آینده جهان است؛ قراردادهای هوشمند می‌توانند بستری برای ساخت جهان آینده باشند.

یک قرارداد هوشمند، یک پروتکل ویژه است که برای مشارکت، تأیید یا اجرای مفاد یک قرارداد خاص، فعال می‌شود. قراردادهای هوشمند معاملات و فرایندها را به صورت کاملاً تضمینی و بدون اشخاص ثالث انجام می‌دهند. فعالیت و ثبت‌های قرارداد هوشمند قابل پیگیری و غیر قابل برگشت هستند. مجموعه‌ای از قراردادهای هوشمند یک برنامه غیرمتمرکز یا Dapp را می‌سازند.

قراردادهای هوشمند مانند دستگاه‌های فروش خودکار فعالیت می‌کنند. وقتی شما قصد خرید یک نوشابه با استفاده از این دستگاه‌ها را دارید، پول را به دستگاه وارد می‌کنید و دستگاه به صورت خودکار پول شما را پردازش می‌کند و نوشابه را تحویل می‌دهد.

تفاوت فرایند قراردادهای هوشمند با فرایندهای معمولی در اینترنت غیرمتمرکز بودن و عدم بازگشت آن است.

تراکنش‌های بانکی به صورت هوشمند انجام می‌گیرند اما مثلاً بانک مرکزی می‌تواند جلوی یک تراکنش را بگیرد. در قراردادهای هوشمند شخص یا نهادی قادر به کنترل یک قرارداد نیست و وقتی مفاد یک قرارداد صحیح باشد، این قرارداد به صورت کاملاً خودکار اجرا می‌شود.

هر چیزی که در بلاک چین ثبت می‌شود باید تغییر ناپذیر باشد و بین نودهای مختلف در شبکه توزیع شود. به طور کلی، قرارداد هوشمند باید سه ویژگی زیر را دارا باشد:

قطعی
دارا بودن پایانی برای یک فرایند
ایزوله

در یک بلاک چین همه می‌توانند یک قرارداد هوشمند بسازند و آپلود کنند. با این حال، این قرارداد به صورت عمدی یا غیرعمدی ممکن است دارای اشکالات و ویروس‌هایی باشد. اگر قرارداد ایزوله نباشد، ممکن است کل سیستم را مختل کند. از این رو، بررسی و ایزوله شدن یک قرارداد قبل از اجرا مهم است.

قراردادهای هوشمند اتریوم و نئو از یک سیستمی به نام ماشین مجازی بهره می‌برند.

ماشین مجازی (VM)، یک سیستم کاملاً تورینگ است و روی شبکه اتریوم اجرا می‌شود. این سیستم صرف نظر از زبان برنامه نویسی، به هر میزان که کاربر بخواهد زمان و حافظه در اختیارش قرار می‌دهد. ماشین مجازی روند ایجاد برنامه‌های بلاک چینی را بسیار آسان‌تر و کارآمدتر از همیشه می‌کند. به جای اینکه برای هر برنامه یک بلاک چین ایجاد کنید می‌توانید از یک بلاک چین برای هزاران برنامه استفاده کنید.

در واقع با استفاده از این قابلیت در صورت اشکالی در یک قرارداد، فقط همان قرارداد تحت تأثیر قرار می‌گیرد و به شبکه اصلی آسیبی نمی‌رسد.

مفهوم دیگری نیز به نام داکر (Docker) وجود دارد که مانند ماشین مجازی عمل می‌کند. در اتریوم برای نوشتن قرارداد هوشمند در ماشین مجازی، باید با استفاده از زبان برنامه نویسی مخصوص اتریوم،‌ سالیدیتی این کار را انجام دهید.

در حال حاضر با توجه به بهره‌مندی نئو از داکر، برنامه نویسان می‌توانند با استفاده از زبان‌های C#، Java و Python قراردادهای هوشمند خود را توسعه دهند